De details van het ongeval
| Datum: | 2019-08-29 |
| Tijdstip: | 00:00:15 |
| Land: | Oostenrijk |
| Locatie: | Ten zuiden van de Goldlacken (Ennstal) |
| Categorie: | bijna ongeval |
| Terrein: | bergpad |
| Activiteit: | Bergwandelen |
| Omschrijving: | Uitputting en onderkoeling |
| Toelichting: | Achteraf gezien kwakkelde ik al twee maanden maar die ochtend voelde ik mij fit. Met de trein van Amersfoort naar Gröbming (15 uur!) en de volgende dag met de Tälerbus verder naar de hut. Om kwart over acht ging ik, zoals altijd alleen, van de Breitlahnhütte (Niedere Tauern) op weg naar de Preintalerhütte. De tijd die ervoor stond in het gidsje was 7 uur zonder pauze, ik weet dat ik de afgelopen jaren steeds, met pauzes, ongeveer anderhalf keer zolang ervoor nodig had. Het weerbericht van de DAV-Bergwetter was dat er ‘s middags al kans op regen was. Bij de hut zeiden ze: “nee, die regen komt pas om 17.00 uur” Na een uur wandelen was ik geheel volgens gidsjestijd bij de Lärchenalm, dat valt mee dacht ik nog. Toen ik bij de Karlskirche kwam liep ik al flink achter op schema, maar het eerste uur ging toch zo goed dacht ik bij mezelf. Verderop was gezien de weersvoorspelling het ‘point of no return’, “Bei Nässe gefährlich”, een steil naar het dal toe hellend stukje pad met ernaast een steile grashelling en vervolgens een ravijn. Hier had ik toch echt moeten omdraaien. Ik ben doorgelopen. Rond 15.45 uur was ik over de helft van de etappe maar nog niet op het hoogste punt. Ik was net ten zuiden van de Goldlacken. Ik had nog een veld met grote blokken te gaan naar het hoogste punt. Ergens begon ik me al te realiserend dat dit niks zou worden. Ik zag dat een bivak hier wel mogelijk was maar verderop eigenlijk niet meer. Ik ben 3x het blokkenveld in: “je redt het wel, je bent dapper” en 3x er weer uit: “Dit is gevaarlijk, je bent te moe”. Toen begon het te regenen, eerst een beetje. Ik heb mijn regenpak aangetrokken en mijn bivakzak uitgerold, die zak die ik al 40 jaar meedraag en nog nooit uitgeprobeerd had. Ik ben in mijn bivakzak gekropen en ben klappertandend van de kou gaan wachten, waarop weet ik ook niet. Om 17.45 uur had ik het zo koud dat ik 112 gebeld heb, ik had af en toe bereik. “Blijf waar je bent, we komen je halen”. Ondertussen werd het donker en regende het alsmaar harder. Het onweerde en bliksemde, de inslagen op ongeveer één kilometer afstand. Toen het onweer minder was kwam er 2 keer een vliegtuig overvliegen, ik iedere keer hoopvol uit mijn bivakzak gluren, was dit al de helikopter? Om 20.45 uur hoorde ik mensen ‘Hallo’ roepen, ik reageerde maar kreeg geen respons, een van de mannen van de Bergrettung zei later ook dat ze mij inderdaad niet hoorden. Toen ik uit mijn bivakzak gluurde en hun hoofdlampjes zag ben ik met mijn hoofdlampje gaan zwaaien. Dat was heel behulpzaam zeiden ze later. Toen waren ze er, 7 mannen, een van 68 jaar en de anderen tussen de 30 en de 40. Het was moeilijk hun gezichten te zien omdat je verblind raakte door hun hoofdlampjes. Zodra ik mijn bivakzak uitkwam kreeg ik het nog veel kouder, zo’n ding helpt dus echt. De Einsatzleiter complimenteerde mij in ieder geval ermee dat ik een bivakzak had. Ik klappertandde en trilde aan mijn hele lichaam, de Einsatzleiter zei later dat hij mij onder slechte omstandigheden aangetroffen had. Ik kreeg hete thee met suiker en een soort van astronautenvest aan. Zonder mouwen maar met capuchon, ongeveer 5 centimeter dik en zowel aan de binnenkant als de buitenkant aluminiumfolie, gevuld met stug isolatiemateriaal. Ze hadden ook een opvouwbare brancard bij zich die gelukkig niet nodig was, de helikopter kon niet opstijgen vanwege de mist/laaghangende bewolking… Ik was dolgelukkig dat ze er waren en schaamde me enorm dat dat met 40 jaar ervaring nodig was. Misschien wel veel geluk gehad altijd. We zijn vrij snel weer gaan lopen en daardoor, en door de hete thee, kreeg ik het weer een beetje warm. Ik mocht een goede hoofdlamp lenen, wat een verschil met de mijne. De mannen waren uiterst vriendelijk en voorkomend, ik kreeg bij ieder steil stukje een hand gereikt. In drie en een half uur zijn we afgedaald, de mannen kenden het gebied op hun duimpje. Een stuk met een jeep en dan in de Ambulance. De ambulancebroeder was van het Rode Kruis en net als de chauffeur en de 7 mannen van de Bergrettung vrijwilliger! Ik denk dat in ieder geval sommigen van hun de volgende dag gewoon moesten werken! In het ziekenhuis uitgebreid onderzocht, onder andere een thoraxfoto en een elektrocardiogram. De volgende middag flink opgeknapt ontslagen uit het ziekenhuis met de diagnose uitputting. Na 40 jaar lidmaatschap van de NKBV (KNAV) wordt ik per 1 januari ook Förderer van de Bergrettung Ortsstelle Gröbming. XXX, 23 september 2019 http://www.bergrettung-groebming.at/index.php?p=66&project=161 |
| Vermoedelijke oorzaak: | zie uitgebreide beschrijving |
| Letsel: | uitputting en onderkoeling |
| Lokatie letsel: | - |
Terug naar het overzicht alpiene ongevallen of het overzicht sportklim ongevallen.